Friday 10 February 2017

According to Karl Lagerfeld I am a XXXXL model



Today's article is an anthem for femininity, a salute towards all these wonderful women, whose body shapes are far from the ones on the runway, an acknowledgement of strength and confidence of ourselves and our feminine bodies. It is also a bit of my own experiences, my own complexes and struggle to fight them. But maybe mainly a firm 'NO' for the feminine model created, my gosh, by fashion designers.

And it all started with an article in a magazine. It was just an ordinary interview with ordinary girls just like me, just like my friends, cousins and colleagues, whose clothing sizes have few more numbers than a 'perfect' 0. The girls were talking about themselves, about how they feel in their own skin, how they are seen in the society, what they hate about the fashion industry and where they shop. And then there was this one question: How does it make you feel that you don't look like
a model...? I paused and never finished reading the article. A few days later, while surfing the internet, my eye was caught by a picture of a normal girl, maybe size 40. She was just called 'The sexiest XXL model'. But wait a minute. Why immediately XXL? Why immediately this stamp? Isn't it a fact that 99,99% of our population has a size and weight higher than a models on the runway? Then why are we the 'aliens' here? Why is nobody calling a runway model 'the XXS model'? Why is model just a model and the size in this case understood by itself? But there is so many other girls with bigger sizes who are also models. Ups, I am sorry, they are 'XXL models'. And what if I feel like a model, but perhaps my waist is the size of a model's hips and I might stretch up till her chest:)?

But what hit me the most in this whole thinking, is the fact that normal women are not existing in a world of high fashion. Models rather look like gorgeous boys and presented, sorry - in hanging clothes which don't encourage me to buy them. Karl Lagerfeld said in one of the interviews that it is all about the clothes. The clothes need to be exposed, not the woman. I don't understand... Then how, on earth, should we - 'mortal women' - imagine this clothes on ourselves?

I am a short woman. Woman with bigger breasts, wide hips and a butt that is sticking out. Today I am proud of my hourglass figure but it wasn't always like that.

My first bra I bought together with my mum when I was 12. I was the first girl in my class, no, in my school who wore a bra. I am not particularly shy or an insecure person, but this really got into me. Boys were laughing and poking me. I stopped wearing light, see through blouses, started to slouch and hide in my own arms. I was ashamed of the looks I got from older boys. I felt different and alone as none of my girlfriends were going through the same experience. My mum always repeated that this is normal and that I was turning into a little woman, but the shame stayed with me for a long time.

My complex of bigger breasts accompanied me for a few years, during which - as a young woman - I was angry and frustrated that my lingerie choices were so limited. It was then when I realised how little our fashion world is prepared for different body shapes, even though I have been passing similarly built women on the streets every day.

I think that I started to accept my body when my brain and thoughts started to catch up with my changing body:). I have turned my ancient complexes into huge advantages. I stopped hiding behind oversized blouses and exchanged them with well-fitted blouses exposing my breasts and waist. And it stayed like this until this day:). Of course, I love when someone asks me if I lost weight, but I am starting to worry when my Tony tells me, that too many exercises will make my butt smaller. Because I like my butt sticking out:). And of course, I have moments when my insecurity comes back and I am frustrated that most of the lingerie shops still don't have my size, but it is getting less and less.

Lets take a look now how the canon of feminine beauty evolved  throughout the centuries. And why, again, basically for hundreds of years more feminine curves were better until maybe 50 years ago?

Gods

They is a saying that woman should be just a bit uglier than an angel. They called the perfect female figure an hourglass: big breasts, small waist, wide hips and bottom. This is how they were showing their gods  - like Venus for example. This symbolized fertility, the ability to give life and good health.


Antiquity

Who hasn't seen the old movies with Cleopatra or Marcus Antonius, where palace parties were reveling almost an obsessive cult of the body. Women were wearing togas, long and flowing down their bodies. The hourglass figure was not the most wanted during this time as breasts were not that interesting, but wide hips remained the symbol of life.

Middle ages

It wasn't  called the dark time without a reason. Women were covered with meters of heavy and covering dresses. They lost their curves too due to harder physical work and the fasting a prescribed by the church:). Nevertheless, they were still trying to expose their curves using corsages.

Renaissance

The cult for feminine curves came back into its full glory. Full shapes, proudly exposed cleavage, extra pillows underneath the skirt for some extra cm over the hips (you see, and you are worried about your own hips:)) and slow movement of the hips from left to right. We know the renaissance from the Rubens paintings. You remember?


XVII, XVIII and XIX century

Many wars made women taking care of the household once again. The canon of the female beauty transformed once more and changed into rather slim bodies. But I believe it was more due to the difficult situation than to good taste:).


XX century and Coco Chanel

The first world war made women sacrifice even more. They cut their long hair, put trousers on and lost a big part of modesty. The emancipation movement allowed women for the first time to say what they want and more importantly wear whatever they want and give their actual own opinion of what the beauty of a woman is. They were not only sitting at home, but more and more often they left their houses. XX century is a time of Moulin Rouge and Coco Chanel who came on the fashion stage with a few very revolting ideas. First sunbathing suit, first masculine suits for women, first daily make up. She set femininity free in its real form. She helped women breathe and expres their style.


XXI century

And today? Today we remain in the belief that if you don't have size 0, you cannot wear the hottest fashion items, and 'the dictator' fashion kills a healthy and normal physical aspect of a woman body. Constant rankings of what is the hottest, who is the most beautiful and the sexiest one, surrounds us everyday.

But I think that the never-ending fight with extra kilograms, counting calories, testing a miracle diet and taking away our daily pleasures such as chocolate:) cannot be the picture of a women we would leave for next generations. That is why whenever I still see how many great and strong, self confident women we have around, I am happy to be part of them. Because we - women - rule this world, fighting everyday with the wrong female image portrayed in the magazines, Mega Fox in Transformers. With all our curves we create our own rules of beauty. Not Karl:).





Dzisiejszy post to hymn dla kobiecości, to ukłon dla tych wszystkich cudownych kobiet, których kształty dalekie są od tych na modowych wybiegach, to podziekowanie, za wytrwałość i pewność siebie oraz swojego kobiecego ciała. To też trochę własnego doświadczenia, własnych kompleksów, własnego zwalczania ich. Ale może i przede wszystkim to stanowcze NIE dla modelu kobiety, kreowanego, o zgrozo, przez modowych projektantów!

A zaczęło się od artykułu w jednej z gazet. Wywiad z normalnymi dziewczynami, takimi jak ja, takimi jak moje przyjaciółki, kuzynki i znajome, których od "perfekcyjnego" rozmiaru 0 dzieli kilka grubszych cyferek. Dziewczyny opowiadały o sobie, o tym jak się czują w swojej skórze, jak są odbierane przez społeczeństwo, co je wkurza w modzie, gdzie robią zakupy. I wtedy padło pytanie: Więc jak radzisz sobie z tym, że nie masz figury modelki... ? Zatkało mnie, a do artykułu już nie wróciłam. Kilka dni później błysnęły mi w internecie zdjęcia również normalnej dziewczyny, która mogła nosić rozmiar L. Właśnie została okrzyknięta najgorętszą modelką XXL. Ale jak to? Zaraz zaraz. Dlaczego od razu XXL? Po co zaraz ta łatka? Czy aby nie 99.99% społeczeństwa ma wagę i rozmiar większy od tego na wybiegach? Dlaczego więc to z nas robione jest UFO? Dlaczego nikt wybiegowych modelek nie nazywa modelkami XXS? Dlaczego modelka to po prostu modelka i od razu myślimy o rozmiarze zero, jakoby samo przez się? Ale modelkami są też dziewczyny o większych rozmiarach. O nie przepraszam, są to wtedy modelki XXL. A może ja sama czuję się jak modelka, choć moja talia ma pewnie wymiar bioder modelki, a wzorstem sięgałabym jej popiersia?:)

Ale uderzyło mnie niezmiernie to, że normalne kobiety, w świecie mody nie istnieją. Modelki wyglądają raczej jak śliczne chłopczyki, a prezentowana, a raczej wisząca odzież, w niczym nie zachęca mnie do zakupu.  Karl w jednym z wywiadów powiedział, że to ubranie ma być wyeksponowane, a nie kobieta. Ale jak to? Przecież to my, normalne kobiety, mamy nosić te sukienki... Jak mamy więc je sobie wyobrazić na zwykłych "śmiertelnikach"?

Jestem kobietą niewysoką, posiadam bujny biust, szerokie biodra oraz wystającą pupę. Dziś cieszę się ze swoich kształtów klepsydry, ale nie zawsze tak bylo.

Swój pierwszy stanik kupiłam razem z mamą w wieku lat 12. Byłam pierwszą dziewczynką w klasie, ba, w szkole, która zaczęła nosić biustonosz. Nie jestem osoba szczególnie wstydliwą, ani przejmującą się opinią rówieśników, ale pamiętam, że to uderzyło mnie mocniej niz wszystko inne. Chłopcy śmiali się, wyciągali mi ramiączka, "strzelali" tylnymi sprzączkami. Przestałam nosić bluzki jasnego koloru, zaczęłam się garbić, kulić ramiona. Wstydziłam się spojrzeń. Czułam się inna i osamotniona, nie miałam żadnej koleżanki, z którą mogłabym to razem przejść. Mama powtarzała, że to wszystko jest naturalne i zmieniam sie w mała kobietkę, ale wstyd pozostał.

Swój kompleks większego biustu ciągnęłam przez dobrych kilka lat, a jako młoda kobieta denerwowałam się faktem, że swoją bieliznę mogę wybierać spośród bardzo okrojonego asortymentu. To samo było ze strojami kąpielowymi. Wtedy to zauważyłam jak kiepsko nasza moda jest przygotowana na po prostu kobiece kształty, chociaż tak wiele podobnie zbudowanych kobiet mijałam codziennie na ulicy.

Myślę, że zaczęłam akceptować swoje ciało dopiero wtedy, kiedy po prostu zaczęłam dojrzewać również psychicznie. Swój odwieczny kompleks chciałam zamienić w swój największy atut. Zamiast chować się pod obszernymi bluzkami, zaczęłam wybierać te bardziej dopasowane, podkreślające talię, eksponować pupę oraz nogi. I tak zostało mi do dziś:). Owszem, lubię gdy ktoś powie mi, że schudłam, ale zaczynam się poważnie martwić, kiedy mąż mi mówi, że pupa mi zmalała od ćwiczeń z Chodakowską. Bo ja lubię swoją pupę:). Mam w dalszym ciągu momenty, kiedy czuję że się garbię albo ogarnia mnie frustracja ilekroć większość sklepów bieliźnianych wciąż nie ma większych rozmiarów, więc szukałam ich tak długo aż i je znalazłam:)znalazłam. Zamiast wzdychać do kształtów, których nigdy nie będę miała, zaakceptowałam je.

Ale przyjrzyjmy się teraz jak zmieniał się kanon kobiecego piękna poprzez stulecie. I dlaczego, na Boga, praktycznie przez setki lat wychwalane były bujne kształty, aż do jakieś 50 lat temu?

Bogowie

Mówiło się, że kobieta my być nieco brzydsza od anioła. Za idealną sylwetkę uważało się figurę klepsydry: bujny biust, szerokie, obfite biodra, wąska talia. Tak prezentowane były boginie, jak chociażby Wenus. Tak zbudowana kobieta świadczyła o płodności, możliwości dawania życia, była okazem zdrowia.

Starożytność

Któż nie widział starych filmów o Kleopatrze czy Marku Antoniuszu, gdzie huczne zabawy odkrywaly wręcz obsesyjny kult ludzkiego ciała. Kobiety nosiły cudowne togi, które miały opływać ich kształty i wzbudzać powszechny zachwyt. Co prawda figura klepsydry nie była uznawana za idealną, biust nie był na tyle interesujący co właśnie szerokie i pełne biodra. Do tego złote pukle włosów, oliwkowa cera.

Średniowiecze

Wraz z nadejsciem ciemnych czasów, kobieta została okryta wieloma pokładami materiału. I choć schudła od ciężkiej pracy i kościelnego postu:), w dalszym ciągu panie podkreślały swoje talie gorsetami.

Renesans

W tym okresie kult kobiecego ciała przeżywał swój rozkwit na nowo. Pełne zmysłowości ksztalty, dumnie eksponowane dekolty, wszywanie poduszeczek pod obftie spódnice dla dodania centymetrów w biodrach (a Ty martwisz się o swoje:)) i cieszyły się, gdy suknia bujała się z prawa na lewo przy delikatnym ich  kołysaniu. Kobiety renesansu znamy również ze słynnych już portretów Rubensa. Rubensowe kobiety, pamiętasz?

XVII, XVIII i XIX wiek

Liczne wojny sprawiły, że kobiety zajęły się na nowo domem oraz pracą fizyczną. Kanon idealnego kobiecego ciała raz jeszcze przeszedł transformację i zmieniło się w bardziej smukłe i wiotkie, ale raczej za sprawą sytuacji gospodarczej, aniżeli gustów. 

XX wiek i Coco Chanel

Pierwsza wojna światowa wymogła jeszcze większe poświęcenia wśród przedstawicielek płci pięknej: tym razem obcięły włosy, włożyły spodnie i nosiły się typowo po męsku,
Aktywny ruch emancypacyjny umożliwił im nareszcie nie tylko prawo do wyrażania własnego zdania, ale także prawo do ubierania się i eksponowania swoich poglądów także na temat tego, jak powinna wyglądać kobieta. Krótkowłose piękności nie siedziały jednak tylko w domu, mając na głowie całe gospodarstwo: lata 20. XX wieku to czas gorących kabaretów, Moulin Rouge, rozbuchanego erotyzmu i sztuki scenicznej, którą współtworzyły (nie tylko swoimi ciałami) kobiety.

To także czas słynnej Coco Chanel i jej rewolucyjnych pomysłów na damską modę: pierwszego stroju kąpielowego, pierwszych męsko-damskich strojów dla kobiet, mocnego makijażu, podkreślania urody twarzy i sylwetki. To ona uwolniła piękną, do tej pory skrywaną przez wieki kobiecą sylwetkę spod ciężaru ciężkich sukien, pozwalając nareszcie oddychać samym kobietom, jak i ich wizerunkowi.

XXI wiek

A dziś? Dziś utrwala się nas w przekonaniu, że jezeli nie masz rozmiaru zero, nie masz szans na najnowsze trendy, a dyktat mody zabija zdrowe spojrzenie na fizyczny aspekt kobiecej sylwetki.
Najgorsze są jednak dla nas, zwykłych kobiet, rankingi piękności, które powstają co rusz w każdym piśmie: jesteśmy bombardowane kolejnymi „najseksowniejszymi” i „najpiękniejszymi”.

Nigdy niekończąca się walka o nadprogramowe kilogramy, liczenie kalorii, testowanie diet cud, odmawianie sobie przyjemności, nie może być tym co po sobie pozostawimy następnym pokoleniom. Dlatego jak widzę tak wiele silnych i po prostu pewnych siebie babek - aż się serce raduje. Bo to my rządzimy światem, odpieramy na co dzień te kolorowe czasopisma, wyłączamy Megan Fox - i tak nie lubię Transformera:) - i z piersią do przodu oraz bujnym krokiem naszych krągłości tworzymy własny kanon piękna. Nie żaden Karl:)









No comments:

Post a Comment